Eerste volle week in Mongolië

We zullen proberen een terugblik te geven op de eerste volle week in Mongolië! Dat op zich zal niet meevallen omdat er zo ontzettend veel gebeurd is. Laten we daarom maar eens proberen om niet alle dagen en uren van de afgelopen dagen door te lopen. Nee, laten we het juist proberen te hebben op wat er hier allemaal gebeurt met de Mongolië-gangers van de Hilt in het land van de blauwe luchten. En geloof maar, dat is heel wat als je met 8 jongeren van de Hilt en 4 volwassenen continue bij elkaar bent in zo’n week. Plus, je zou het haast vergeten, dat er ook iedere keer 4 tot 6 Lotus kinderen bij zijn voor één, twee en in het weekend zelfs drie nachten. Het appartement, op de tweede verdieping, van het Lotus Guest House is ruim. In totaal zijn er 18 slaapplaatsen voor normaal gebruik. Ruim voldoende voor de groep. De Lotus kinderen slapen in de stapelbedden en zijn gewend om met z’n tweeën in één bed te liggen. Deze kinderen genieten enorm van de bezoeken aan het Guest House, het uit eten, het douchen, met de tablet spelen en de bijna individuele aandacht. Maar laten we het verder eens over de Mongolië-gangers zelf hebben.

Het begon allemaal heel goed op de eerste dag. Heerlijk weer! Ja… maar toen, de tweede dag was het meteen raak. We liepen over het onverharde pad met veel stenen (de weg naar het weeshuis, in Mongolië een straat) en door de wind uit het Noorden was het ijs en ijs koud. Toen was iedereen toch wel heel blij met de thermo kleding. Het lopen ging ook nog lastig doordat de wind recht van voren kwam. Een helse tocht voor sommigen. Maar toch, Mongolië in het voorjaar is onvoorspelbaar en we hebben vervolgens alles gehad aan weertypes. Regen (uitzonderlijk hier), zon, sneeuw, zandstorm, onder nul (-10) en boven nul (20 graden). En dan hebben we het over overdag natuurlijk. Voor sommigen was dit toch wel een hele gewaarwording en afzien. Er werd eigenlijk helemaal niet over geklaagd, okay… misschien een beetje.

Er is meteen met volle overgave aan het fietsproject gewerkt. Er is in de school gesleuteld aan de fietsen die op het terrein in de container waren. Binnen twee dagen stonden er 12 fietsen klaar om door de Lotus kinderen gebruikt te worden. En, we zouden het haast vergeten, de stepjes die goed gemaakt zijn. Meteen is ook het overtollige fietsmateriaal wat echt niet meer gebruikt kon worden opgeruimd. Alle bruikbare onderdelen is er afgehaald en netjes gesorteerd. Vervolgens is de container ook helemaal opgeruimd en opnieuw ingericht. Het is klaar voor gebruik. Echter het fietsproject is hiermee nog niet klaar. We wilden ook een fietscrossbaan maken. En… het is ook gelukt. Met grote zwerfkeien van het terrein is een parcours uitgezet. Er is hard gesjouwd en over het terrein gelopen om al die grote stenen op de plaats te krijgen waar we de baan wilden maken. De keien in de bochten zijn nog extra voorzien in een opvallende kleur. In de tussentijd is er ook nog hard gewerkt aan een schans. Van het hout wat voorradig was op het terrein is enthousiast een stabiel frame gemaakt als basis. Omdat dit frame net wat meer tijd in beslag neemt omdat het precies werk is met afvalhout van verschillende maten en kwaliteit, is er ook opgeruimd en gepoetst. De eetzaal en de keuken zijn grondig gepoetst. Tafels, bankjes en ook het servies en bestek hebben allemaal een stevige wasbeurt gehad. De vloer geveegd en gedweild. Een klus die toch wat meer tijd in beslag nam dan we in het begin dachten. Ook hebben we een middag zwerfvuil geraapt op het terrein. Dit is een groot probleem van dit land. Overal ligt zwerfvuil. De wind neemt dit mee en is moeilijk onder controle te krijgen.

Doordat we hier in een compleet andere cultuur en klimaat zitten met elkaar gebeurt er natuurlijk ook op het gebied van de groep het nodige. Je leert elkaar namelijk heel goed kennen als je zo op elkaar bent aangewezen. Het is namelijk een compleet andere manier van met elkaar omgaan als in een klassensituatie. Zeker als je bedenkt dat de vermoeidheid op een gegeven moment iedereen parten speelt. Want ja… als we naar Gachuurt gaan, staan we echt om 06.00 uur naast ons bed en lopen om 07.00 uur aan om de bus te pakken. Dat vraagt van iedereen echt wel iets. Vervolgens wordt er behoorlijk gewerkt. Lichamelijk wordt er iets anders gevraagd van iedereen dan in de schoolbanken zitten. We lopen ook hele stukken door de stad en in Gachuurt. Als je dat allemaal bedenkt gaat het erg goed. Het is gezellig onderling en dat uit zich onder andere tijdens het eten iedere avond in de restaurantjes in Ulaanbaatar. Of we nu in kleine groepjes of aan lange tafels zitten er is onderling voldoende om te vertellen. Dan kunnen we het vervolgens ook over het eten zelf hebben. Het ontbijt is eenvoudig, brood met jam of pasta met iets te drinken. Voor het middag eten sluiten we aan binnen Lotus in de eetzaal. Dit is bijna voor iedereen een hele ervaring. Het eten is goed, maar anders dan iedereen gewend is. Opvallend hieraan is wel dat iedereen hier heel respectvol mee omgaat. De borden zijn iedere keer leeg. Nu lijkt het dat het eten compleet niet lekker is in het weeshuis. Door sommige wordt dat zo ervaren, door sommige heeft het te maken met de borden en het bestek dat volgens andere maatstaven schoon is gemaakt dan men gewend is. Door sommige heeft het te maken met de geur, de omgeving of bijvoorbeeld het vlees met veel vet eraan. Toch is het eten voldoende en goed. Iedereen komt er weer eens achter hoe goed wij het in Nederland hebben. Hoe verwend we zijn. Dat we altijd stromend warm en koud water hebben, dat de afvoer het doet, er voldoende keuze is aan wat je wilt en kunt eten en zo kunnen we nog een hele lange lijst maken. Wij in Nederland hebben het erg goed. Eigenlijk niets te klagen. En dan zie je de situatie hier in Mongolië. En dan zie je de situatie in het Lotus Children’s Centre. Met in je achterhoofd dat het veel en veel erger kan dan wat we hier zien. Tjemig, wat zijn we dan toch een stel luxe paardjes allemaal.

De Mongolië-gangers en de Lotus kinderen komen elkaar steeds weer tegen. Niet alleen omdat er iedere keer kinderen mee gaan naar het Lotus Guest House. Nee, ook omdat ze steeds aanwezig zijn als er hard wordt gewerkt aan het fietsproject. De Lotus kinderen komen nieuwsgierig kijken, enthousiast helpen en een praatje maken. Er vindt een uitwisseling plaats tussen twee totaal verschillende werelden. Er wordt in het Engels met elkaar gecommuniceerd. Soms met handen en voeten, soms alleen verbaal en soms door middel van muziek en dansen. Dit is ontzettend leuk om van dichtbij mee te maken! Het Engels is zeker niet altijd op gelijk niveau, maar zeker voldoende om met elkaar te kunnen praten. Twee niet Engelstalige werelden ontmoeten elkaar en kunnen elkaar begrijpen. Fantastisch! Dat alles aan de andere kant van de wereld. Wat er hier gebeurt is bijna niet op papier weer te geven. Twee compleet verschillende werelden ontmoeten elkaar en wisselen met elkaar informatie uit en leren van elkaar. Mede daarom alleen al is dit project nu al voor de derde keer helemaal gelukt.

Tom, Rob, Stanny en Fritz